January

Hallo allemaal,  

Dit is weer een bomvol blog met vreselijke ontdekkingen op mode gebied, protesterende mensen en ellendig lange busritten.

Zaterdag 8 Januari begon met een stressvolle situatie. Ik was vergeten om mijn Oyster kaart in te checken en daar kwam ik in de trein pas na 5 min achter. Ik dacht oh noooooo en 2 min later kwam er iemand controleren (is pas de 2e x dat iemand kwam controleren) dus ik dacht nee he dat heb ik weer. Toen die vrouw bij mij kwam zei ik dat ik het helemaal vergeten was omdat ik vaak door poortjes loop en dan in moet checken. Alle mensen waren mij aan het aanstaren. Uiteindelijk zag ze het door de vingers en kon ik bij het volgende station als nog inchecken. Dus toen ik snel de trein uitrende om vervolgens snel in te checken en weer terug in de trein te springen riep een man die op het perron stond zoiets van hé dat is niet de bedoeling.
Gelukkig heb ik nog geen Brits accent anders had ze het denk ik niet door de vingers gezien en was ik 80 pond armer phieuwwww.

Samen met Julia en Kim had ik afgesproken in Stratford. Hier ligt het Westfield shoppingscentre, dit is een van de grootste shoppingscentra in Europa. Dit was dus echt belachelijk groot. We hadden afgesproken om naar de film: ‘Collateral beauty’ te gaan. Dit vond ik zelf niet zo’n succes want ik heb alleen maar zitten huilen. Nadat we de film gezien hadden, vroegen we ons alle 3 af wat de titel precies betekende dus toen ik Google translate erbij pakte, betekende het volgens Google: ‘onderpand schoonheid’. Het kwam er meer op neer dat in ieder ding iets moois zit ook als is het bijvoorbeeld de dood. Waar ik het niet echt mee eens ben maar goed. Ik liet ze dus de woorden: ‘onderpand schoonheid’ zien. Ze konden dat natuurlijk helemaal niet lezen omdat ze Duits waren maar dat was ik even vergeten.

Die dag was ook een tegenvaller want Julia vertelde dat ze in Februari voorgoed terug ging naar Duistland. Dit vond ik echt jammer omdat ik het goed met haar kan vinden.

Uiteindelijk namen we snel afscheid en moesten we naar de underground rennen om de laatste treinen te halen omdat ze om 6 uur gingen staken. Al met al was dit een rare en chaotische dag.

14 Januari had ik met een nieuwe Nederlandse au pair afgesproken. ’s Avonds heb ik kaartjes gekocht voor Matilda de musical. Toen ik voor de ingang van het theater een paar foto’s aan het maken was, kwam een man naar mij toe. Hij vroeg of ik vanavond naar de show ging en vertelde dat zijn dochter die avond Matilda speelde. Hij was zo trots en liet mij op een foto zien wie ze was.

Toen ik ’s avonds thuis kwam, kwam het gezin even later ook thuis en kreeg ik een kus op m’n wang van Isla. Dit zijn echt leuke momenten want dit doet ze normaal niet zo snel.

Zondag 15 Januari had ik met Myrthe en Amaya bij North Greenwich afgesproken. Dit is het gebied waar de O2 ligt. Dit is een heel groot stadion waar veel concerten worden gegeven. Vervolgens zijn we vanaf North Greenwich met een kabelbaan over de Thames gegaan.

Hierna wisten we niet zo goed wat we moesten doen dus toen hebben we de trein gepakt naar Stratford. Hier ligt het grote winkelcentrum waar ik de week ervoor ook geweest was. We gingen bij  H&M op zoek naar een bepaalde trui die Amaya heel graag wilde hebben. Ze was al in heel veel verschillende vestigingen geweest maar ze hadden haar maat niet. Vervolgens zag ik boven op een plank een hele stapel met de juiste kleur trui liggen. Dus wij helemaal blij omdat daar een S-je echt wel tussen zou zitten. Dus wij in de winkel op zoek naar een krukje waardoor Amaya de stapel kon pakken. Uiteindelijk bleek die stapel dus hartstikke fake te zijn. Het was een blok met schuim waar een trui over heen zat. En ik maar altijd denken hoe ze die stapeltjes boven in, zo netjes opgevouwen kregen.

Woensdag 18 Januari had ik om 12 uur met Alexandra (een nieuwe Duitse au pair) afgesproken. Ze woont op 20 minuten afstand dus dat is heel fijn. Samen hebben we door het park van Crystal Palace gelopen. Ik wist niet dat het zo groot was.

Vrijdag 20 Januari zat ik met Seema en de kids op de bank om naar de Inauguration van Trump te kijken. Isla vindt dit soort dingen heel interessant.

Zaterdag 21 Januari heb ik samen met Seema, Isla en 2 vriendinnen van Seema geprotesteerd tegen Trump. Samen met 100.000 anderen liep we een in een march naar Trafalgar square. Heel veel vrouwen waren verkleed als poes en riepen: ‘’Grab your own pussy’’. Waardoor Isla vroeg: ‘’What are they screaming?’’ Dit konden we natuurlijk niet uitleggen. Verder hebben we het volgende meegezongen: ‘’Say hey, hey, ho, ho Donald Trump has got to go!’’

De dag erna ben ik met Myrthe naar de musical Matilda geweest. Dit was heel erg leuk alleen snapte ik de meeste grappen niet omdat ze zo snel spraken. Na de musical hebben we bij ‘Spaghetti house’ een hapje gegeten en hebben we een planning gemaakt voor het weekend waarin onze vriendinnen een weekendje naar Londen komen.

In de ochtend van 29 Januari liep ik om 7 uur de deur uit om naar Cambridge te gaan. Ik moest de bus, overground en 2 verschillende tubes  pakken om bij het verzamelpunt te komen. Thank god dat alles soepel verliep want openbaar vervoer werkt helaas niet altijd mee hier in Londen. Bij de ontmoetingsplek troffen we de organisator, een paar anderen en een groep Chinezen aan. Na 3 uur rijden (volgens Google zou het 1,5 uur duren) kwamen we aan in Cambridge. Als eerste kregen we volgens de website een ‘walking tour’. Na 20 min lopen was het tot onze verbazing al voorbij en hadden we de vrijheid om zelf dingen te bezichtigen. Ik dacht dat Cambridge een stad was, met de bekende Cambridge universiteit maar dat klopt niet. Er bestaat namelijk geen Cambridge universiteit maar er zijn er een aantal bij elkaar. Er stonden mooie gebouwen tussen maar ik heb daar eigenlijk weinig van gezien. Ik was voornamelijk meer naar de omgeving aan het kijken want het was heel anders dan Londen. Er waren veel fietsers. Je zag zo goed het verschil tussen toeristen en studenten/bewoners. Ze waren ontzettend netjes gekleed en zagen er rijk uit maar ja dat kan ook eigenlijk niet anders als je voor een studentenkamer op de campus 30.000 pond per jaar moet betalen. Er liepen veel knappe jongens rond met loden jassen. Echt niet normaal hihi…

Om half 3 had onze reisleider tickets geboekt om in een bootje over de rivier te varen. We stonden allemaal als groep bij elkaar totdat de reisleider onderscheid ging maken. Hij zei zo iets van: “Let’s put all the Chinese people with each other in one boat.” Julia en ik keken elkaar aan en dachten hopelijk is het een klas die bij elkaar hoort want anders zou het een beetje racistisch zijn. De Chinezen gingen bij elkaar staan en op een begeven moment zei een geërgerde Chinees: “We’re not from China but Taiwan”. Julia de gids en ik stonden bij elkaar en keken elkaar aan en moesten moeite doen om niet te lachen, dit lukte niet echt en de gids legde uit dat hij echt een erge fout had gemaakt. China en Taiwan hebben schijnbaar een groot conflict met elkaar dus ze zijn enemies van elkaar en ze willen natuurlijk niet met elkaar vergeleken worden. We hadden echt de slappe lach en toen de gids vertelde dat hij helemaal had gepland om ‘’Ni Hou’’ (Hallo) enzo te zeggen werd het helemaal erg.

Om 5 uur vertrokken we weer naar Londen. Na 1.5 uur kwamen we aan op een plek waar we van bus en chauffeur wisselden omdat de helft van de groep naar Brighton ging. Toen we in de 2e bus stapten, hadden we dezelfde rare chauffeur als die ochtend. Wij zaten helemaal voorin omdat Julia dan niet wagenziek kon worden. Hierdoor zagen we dat:

– Hij niet wist waar het knopje zat om de  circulatie in de bus aan te zetten dus het was hartstikke muf en warm. Je zou toch denken dat een chauffeur zijn eigen voertuig kan bedienen?

– Hij besloot om bij een splitsing op de autobaan niet de weg te volgen maar na een paar seconden twijfelen te remmen en alsnog de afrit te nemen. Met als gevolg dat een auto achter onze bus bijna op ons knalde. ’s Avonds reed hij bijna met een harde snelheid tegen een lantaarnpaal aan.

– Hij op de terugweg een mega omweg had gemaakt waardoor we dus vanuit Cambridge naar het Zuiden van Londen reden om vervolgens weer naar het Noorden van Londen te rijden. Ik zat dus in de bus een uur extra naar het centrum van Londen te rijden om vervolgens weer een uur met het openbaar vervoer terug te reizen naar het Zuiden. Ik snap het nu nog steeds niet???

Om half 10 was ik eindelijk thuis en heb ik dit hele verhaal in geuren en kleuren aan Seema verteld.

Leuke/aparte/grappige dingen die er zijn gebeurd:

• Op een avond ging Seema de pony van Erin knippen door tijdsgebrek om naar de kapper te gaan. Toen ze dat ging doen, had ik echt zoiets van helpppp het is een pony dus als je scheef knipt ziet het er niet uit. Door mijn twijfel en het kijken werd ze heel zenuwachtig en moest ik de kamer uit haha.
• Wat ik trouwens niet begrijp is dat als ik in een bus, trein, tube zit er altijd een mens tussen zit die aan het bellen is. Ik vind dit zo irritant ik snap niet waarom mensen dit doen.
• 12 Januari sneeuwde het voor het eerst in 4 jaar dus de meiden waren helemaal hyper.
• Een avond heb ik aan Isla’s neus gevoeld om te voelen of ze aan het liegen was. Dit deed mijn vader altijd bij mijn zusje en daardoor was ze altijd eerlijk. De kids hadden nieuwe tandenborstels gekregen en ik wist bijna zeker dat de blauwe van Isla was, terwijl zij zei dat hij van Erin was, dus voor de grap paste ik het Pinoccio trucje toe. Het allermooiste was, dat ze het nog geloofde ook.
• Bij de zumba les op de woensdag hebben we een soort van mascotte. In het sportcentrum is ook een crèche waar de ouders hun kind naar toe kunnen brengen en ondertussen kunnen sporten. Een van de leidsters komt altijd met een meisje voor het raam staan en vaak maakt ze de deur ook open zodat ze de muziek beter kan horen. Op een begeven moment was de leidster even niet aan het opletten en drukte het meisje met haar ieniemienie vingertjes het geluid uit hahah.
• Isla en Erin waren met magneetjes op de koelkast aan het spelen. Op een begeven moment vroeg Erin: ‘’Is this one made in China? Because then it will break…..

Hoezo respectloos

Cornflakes bij het avondeten. Omdat het kan…

Myrthe’s afscheids lunch

Als je dit leest, ben je eindelijk bij het einde van mijn blog. Dank je wel voor het lezen en tot over een maand. Dan heb ik hopelijk weer nieuwe verhalen te vertellen.

Alle liefs uit Londen,

Annelein